از گریه بهرسو که گذشتیم چمن شد

افسرده حالم

اگر جلوه نمایی

او دختری دیوان

اې د زړه سلطانه

ای آسمان

ای بت سمین

ایک اهل درد نی

آتشکده

آمد بهار و از تو نیمامد خبر هنوز

آن دیو شب

آنسون بهرین (اردو)

آه هم زسر

باد سبا یار ته مي ورشه

بشکفد بار دیگر

بن ګئی رانا

بنال ای نی که غم دارم امشب

به مژگان

جنگ تو صلح و صلحی تو جنگ است

چشمان مرا به بلخ زیبا ببرید

چه په خندا ورته د خوږ زړه پرهارونه نه شي

خدایا کاش من دیوانه بودم

خط پرمخ د صنم راغئ

دا ستا له غمه

دره به دره

دو چشمانی سیاه

دیشب که تو از مهر به بام آمده بودی

راشه راشه مابوبا مرمه مرمه بې تا

رو رو ځه زما دلبره

زما نګار رنګین رخسار لکه لمر لرینه

زه د یار په لبو مست یم

ساقي تل به دي دا ست

شرح دهم غمی ترا نقطه به نقطه مو به مو

شور عشقت فتاده به سر 

فریاد از این دل

ګلو می رنګ

کړۍ کړۍ ښکاري صبا پکي پیالې راځي

گاهی رويت ز باده

گشتیم و آخر برباد ازین دل

گل گفت مرا نرمی

ما ګرم مه بولئ خلکه

مارا به غمزه کشت و قضا را بهانه ساخت

محبت اول اسانه په نظر راغئ

مرا ببوس

مرا در زندگی از آرزوها نیست جز نامی

مردم در آرزویت

من کی ام

ناروغه یاره بلا دي واخلم

نرګسی نظر (اردو)

نفس باد صبا

نن مي بیا د زړه له سوزه

وای کشته مرا کشته مرا چشم سیاهت

یاد تو داری که در آنروز چی ها میگفتی

زلیخا دارم

یا رب تو گواهی

قد غنچه

من بودم و او بود

مادر

گلی بیرنگ

گل بادام

دوری عشقت

من چه ام

مرا ببوس

آنسون بهری

ناروغه یاره

خط پر مخ

گل گفت